Obraz kliniczny manii jest w znacznym stopniu przeciwieństwem depresji. Chory jest w trwale podwyższonym nastroju, wyrażającym się wzmożonym samopoczuciem. Osoba taka ma poczucie zdolności do niezwykłych wyczynów, zarówno w dziedzinie intelektualnej, jak i pod względem wydolności fizycznej. Często snuje nierealne plany na przyszłość i nie liczy się ze swoimi rzeczywistymi możliwościami. Treść wypowiedzi chorego często przybiera formę urojeń wielkościowych. Wszelakie przeciwstawianie się zachowaniu pacjenta wywołuje jego gniew i drażliwość oraz skłonność do konfliktów. Postępowanie tych chorych cechuje lekkomyślność i rozrzutność oraz skłonność do zawierania nieprzemyślanych transakcji handlowych (kredytów), czy przypadkowych kontaktów seksualnych lub dokonywanie zbędnych zakupów. Napęd psychoruchowy tych osób jest wzmożony, a tok myślenia przyspieszony. Chorzy ci, pomimo iż mało śpią, wykazują nadmierną ruchliwość i aktywność. Ich wypowiedzi są szybkie, błyskotliwe i dowcipne. Występuje też znaczna przerzutność uwagi, a wszystko co wydarza się w otoczeniu wzbudza jedynie przelotne zainteresowanie.