Schizofrenia jest najbardziej zagadkowym i najgłębszym ze wszystkich zaburzeń psychicznych. W chorobie tej umiejętność rozpoznawania rzeczywistości, reakcje emocjonalne, proces myślenia, formułowanie sądów oraz umiejętność porozumiewania się ulegają takiemu pogorszeniu, że funkcjonowanie pacjenta jest znacznie utrudnione. W większości przypadków występują też omamy i urojenia.
Schizofrenia jest przyczyną poważnych zmian w psychicznymi społecznym funkcjonowaniu chorych osób. U części chorych zmiany te mogą mieć charakter przemijający, ale w większości przypadków powracają co jakiś czas, lub przechodzą w proces przewlekły. Stopniowe pogarszanie się stanu osoby cierpiącej na schizofrenię nie jest nieuchronne.
Pojawianie się nowych leków neuroleptycznych, a także oddziaływanie psychoterapeutyczne i psychorehabilitacyjne dają dużą nadzieję w kwestii leczenia schizofrenii.
Kluczową rolę w terapii odgrywa profesjonalnie zlecona i kontrolowana klinicznie farmakoterapia nowoczesnymi lekami przeciwpsychotycznymi. Obecnie można prowadzić leczenie stosując np. preparaty w formie depot (incjekcja leku co 2 – 4tygodnie), bez potrzeby leczenia doustnego. Tak prowadzona terapia minimalizuje skutki uboczne leczenia i dodatkowo pozwala pacjentowi prawidłowo funkcjonować zawodowo, rodzinnie i społecznie.
Główne objawy schizofrenii:
– omamy słuchowe/wzrokowe,
– uczucie owładnięcia (przekonanie, że ktoś kieruje naszym zachowaniem),
– urojenia oraz inne zaburzenia myślenia (poczucie, że myśli są nasyłane lub odciągane z mózgu, że inni mogą je słyszeć),
– zmiany emocji – uczucia stają się mgliste lub mniej jasne i mogą być opisywane jako „spłycone”, spadek inicjatywy i energii, lęk, przygnębienie, rozdrażnienie,
– wycofanie z kontaktów z innymi,
– trudności z koncentracją,
– zaburzenia snu i odżywiania,
– brak dbałości o higienę osobistą.
Schizofrenia należy do najczęstszych chorób psychicznych. Zapada na nią około 1% ogółu ludności, a choroba ta występuje we wszystkich częściach świata i u wszystkich ras ludzkości, niezależnie od kręgu kulturowego, czy statusu społecznego. Początek choroby przypada najczęściej pomiędzy 15 a 35 rokiem życia. Wcześniejszy początek jest obserwowany częściej wśród mężczyzn niż kobiet. Częściej też chorują osoby urodzone w porze zimowej i wczesno-wiosennej. Odsetek nawrotów ostrych objawów choroby wynosi w okresie dwóch lat 40% u chorych systematycznie zażywających leki i 80% u osób, które samowolnie zaprzestały ich przyjmowania. Rokowanie u kobiet jest zazwyczaj lepsze niż u mężczyzn.